افسونِ نغمه‌های شبان‌گاهِ عابران

اشباحِ بی‌تکان و خموش و فسرده را

از حجره‌هایِ جن‌زده‌یِ اندرونِ او

يک‌دم نمی‌رماند.

از آن بلندجای ــ که کبرش نهاده‌است ــ

جز سویِ هيچِ کورِ پليدش نگاه نيست.

و بر لبانِ او

از سوزِ سرد و سرکشِ غارت‌گرِ زمان

آهنگِ آه نيست...

شب‌ها سحر شده‌ست

رفته‌ست روزها،

او بی‌خيال ازين‌همه ليکن

از خلوتِ سياهِ وجودی [که نيست‌اش اسبابِ بودنی]

پر بازکرده‌است،

پروازکرده‌است.

می‌کاود از دو چشم

در رنگ‌هایِ درهم و مغشوش و کورِ هيچ

ز ابهامِ پرسشی که نيارِد گرفت و گفت

رنگی نهفته را.

زين روست نيز شايد اگر گاه، چشمِ ما

بيند به پرده‌هایِ نگاه‌اش‌ــسپيد و مات‌ــ

وهمی شکفته را.

يا گاه‌گوشِ ما بتواند عيان‌شنيد

هم از لبانِ خامش و تودار و بسته‌اش

رازی نگفته را...